ဘယ္ရပ္ဌာေန

လူ႔ဘံုေလာကႀကီးထဲမွာ အစစအရာရာ ၿပီးျပည့္စံုမႈဆိုတာ မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္။ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ မိသားစုတိုင္းဟာ ေတြ႔ႀကံဳၾကရတဲ့ အခက္အခဲမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ေျဖရွင္းၾကရစၿမဲပါ။ က်မဘဝငယ္စဥ္ကစလို႔ ရွားပါးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေလးေတြကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ႀကံဳဖန္မ်ားေလေတာ့ အသစ္အသစ္ေသာ အေတြ႔ အႀကံဳေတြဟာ က်မအတြက္ ဆန္းက်ယ္တဲ့ အရာေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ပါေစ လြယ္ကူစြာပဲ ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုသို႔ေျဖရွင္းတတ္ေအာင္လည္း အလ်င္းသင့္ရင္သင့္သလို ေဖေဖက သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။

 စည္းကမ္းဆိုတာလည္း လိုက္နာရင္းအက်င့္ရသြားရင္ မခက္ခဲပါဘူး။ က်မ မွတ္မိပါေသးတယ္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အစ္ကိုလည္းက်မတို႔ဆီျပန္ေရာက္ခ်ိန္ အဲဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာ မိသားတစ္စုလံုးဆံုပါတယ္။ ထမင္းစားပြဲရွည္မွာ တစ္ဖက္ ၄ခံုစီ ထားၿပီး ထိပ္ႏွစ္ဖက္မွာလည္း တစ္ခံုစီထားထားပါတယ္။ သား ၄ေယာက္ က တစ္ဖက္ သမီး ၄ေယာက္က တစ္ဖက္ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက ထိပ္ေတြမွာထိုင္ၿပီး ထမင္းစားၾကရပါတယ္။ မနက္ ေကာ္ဖီခ်ိန္ကို ၇နာရီသတ္မွတ္ထားၿပီး ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ကို ၁၁ နာရီသတ္မွတ္ပါတယ္ လဘက္ ရည္ခ်ိန္ကို ညေန၃နာရီ သတ္မွတ္ၿပီး ညထမင္းစားခ်ိန္ကိုေတာ့ ည ၇နာရီသတ္မွတ္ထားခါ တစ္ၿပိဳင္တည္း အားလံုးအတူတူ စားၾကရပါတယ္။ အလုပ္ေတြ အားလံုးၿပီးတဲ့ ညပိုင္းမွာေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြ ဝိုင္းဖြဲ႔စကား ေျပာခဲ့ၾကတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြကို ျပန္လည္သတိရလို႔ တမ္းတမိပါတယ္။

က်မတို႔ေမာင္ႏွမ (၈)ေယာက္မွာ ေမာင္ေလးတူတူးက နံပါတ္(၄) ျဖစ္ၿပီး သူ အသက္ (၂)ႏွစ္ကစလို႔ မိခင္ရဲ႕ ေမတၱာဓာတ္နဲ႔ ေႏြးေထြးမႈအရိပ္ကို လက္လႊတ္ ဆံုးရႈံးခံခဲ့ရသူ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဖေဖ့ရဲ႕ အထူးအေရးေပးမႈကို ခံခဲ့ရသူတစ္ေယာက္ပါ။ တူတူးက ငယ္စဥ္ထဲက က်မနဲ႔ေဖေဖ့ကို အခ်စ္ဆံုးလို႔ မၾကာခနေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ က်မကလည္း တူတူးကို က်န္ေမာင္ႏွမေတြထက္ ပိုၿပီး ဂရုစိုက္ခဲ့တယ္ေလ။ အမ်ားအားျဖင့္ သား ေယာက္်ား ေလးေတြ အရြယ္ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ သမီး မိန္းကေလးေတြလို အိမ္သိပ္မကပ္ပါဘူး။ ဒါကလည္း အျပစ္ဆိုလို႔ မရပါဘူး သဘာဝတရားပါ။ အလြန္ရွားတဲ့ အိမ္ကပ္တဲ့သားေယာက္်ားေလးမ်ိဳးေတာ့ ေတြ႔ဘူးပါတယ္။ တူတူး လည္း အရြယ္ေလးေရာက္လာတယ္ ဆိုရင္ပဲ အေပါင္းအသင္းေလးေတြနဲ႔ သြားခ်င္လာခ်င္တာေပါ့ေလ။ က်မလည္း နားလည္ေပးပါတယ္။ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါပဲမို႔ ခြင့္ျပဳတယ္ ခြင့္လႊတ္တယ္ေပါ့ေနာ္။ တူတူးဟာ အေပါင္းအသင္းစံုလာတာနဲ႔အမွ် အိမ္မွာသတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းပိုင္းေလးေတြကို လိုက္နာမႈပ်က္ကြက္ လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက တူတူးကိုသီးသန္႔ေခၚၿပီး ဆံုးမရတဲ့အထိ ျဖစ္လာပါတယ္။ တူတူးက ေဖေဖ့ကို ခ်စ္တဲ့အတြက္ ေဖေဖ့ရဲ႕ ဆံုးမမႈကိုခံယူၿပီး သူႏိုင္ငံျခားကိုထြက္ျခင္တယ္လို႔ ေတာင္းဆိုလာပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြကို ေဖေဖက အသက္(၁၈) ႏွစ္ျပည့္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ေပး ထားပါတယ္။ ပညာကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ သင္ေပးၿပီး အကယ္၍သာ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္လိုက လည္း ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အဆက္အသြယ္ရွာၿပီး သြားခြင့္ျပဳထားပါတယ္။ ကိုယ့္အစြမ္းအစနဲ႔ကိုယ္ ဘဝကို ရပ္တည္ေစပါတယ္။ အားလံုးဘြဲ႔ရလာတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အလွ်ိဳလွ်ိဳထြက္သြား ၾကတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး အစ္ကိုႀကီး၊ က်မ နဲ႔ ညီမအလတ္သာ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္စိတ္ ထက္သန္ရာ ႏိုင္ငံအသီးသီးကို ေမာင္ႏွမမ်ားထြက္ခြာသြားခ်ိန္က အခုလို အင္တာနက္ေခတ္မေရာက္ေသး ေတာ့ တစ္လေနမွ ဖုန္းတစ္ႀကိမ္ေျပာဖို႔ အင္မတန္ခက္ခဲတာမုိ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ေအာင္ စာတိုက္ကေန စာပို႔ၿပီးဆက္သြယ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေႏြ မိုး ေဆာင္း ရာသီေတြအလီလီေျပာင္းၿပီး ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဖုန္းနဲ႔ဆက္သြယ္လို႔လြယ္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးေရာက္လာသလို ေမာင္ႏွမ ေတြအားလံုး တိုင္းတစ္ပါးမွာ အဆင္ေျပတာသိရတဲ့အတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ရစ္တဲ့ မိသားစုအားလံုး ဝမ္းသာၾကရပါတယ္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာ စကၤာပူႏိုင္ငံကိုထြက္သြားတဲ့ တူတူးတစ္ေယာက္ကေတာ့ စကၤာပူမွာ အလုပ္ရွာရင္း ဗီဇာသက္တမ္းတိုးမရတာနဲ႔ ရရာအလုပ္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ အက်ဥ္း ေထာင္ရဲ႕ လံုထိန္းအလုပ္ကို ဝင္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ က်မကို သူဆက္သြယ္ေျပာခဲ့လို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ေန႔ က်မဆီကို တူတူးဖုန္းဆက္လာတယ္။

“အစ္မေရ လံုထိန္းအလုပ္က တကယ္မလြယ္ဘူး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေထာင္သားေတြကို ရိုက္ႏွက္ေနရတဲ့ အလုပ္ပဲ။ တူတူးလည္း ဒီအလုပ္ႀကီးကို မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ဆင္းရဲတယ္။ အခုဒီမွာလုပ္တာ ႏွစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဒီတစ္ေခါက္လစာထုတ္ၿပီးရင္ေတာ့ မေလးဖက္ကို ေျပာင္းဖို႔စဥ္းစားထားတယ္” လို႔ တူတူးေျပာ တုန္းက အဲဒီအႀကိမ္ဟာ က်မအတြက္ ေမာင္ေလးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ စကားေျပာရျခင္းပဲဆိုတာ က်မ ဘယ္လိုမွ မထင္ခဲ့ဘူးေလ။ တစ္လကို တစ္ႀကိမ္လဆန္းရက္ဆိုရင္ တူတူးက က်မဆီဖုန္းဆက္ေနက်ပါ။ သူဖုန္းဆက္တိုင္း ေျပာေနက်စကားက ‘ေဖေဖေနေကာင္းလား ကိုကိုေနေကာင္းလား အစ္မေရာေနေကာင္း ရဲ႕လား က်န္တဲ့ေမာင္ႏွမေတြေရာ အဆင္ေျပၾကလား ထိုင္းကဘာမွာအံုးမလဲ လိုတာရွိရင္ေျပာေနာ္’ က်မ နားထဲမွာ လစဥ္ၾကားခဲ့ရတဲ့ စကားလံုးေလးေတြမို႔ ၾကားေယာင္ေနဆဲပါ။ တူတူးဆီက ေနာက္တစ္လကစၿပီး ဘယ္လိုအဆက္အသြယ္မွမရေတာ့ေပမယ့္ က်မစိတ္ထဲမွာ မေလးရွားကိုေျပာင္းသြားလို႔ ေလာေလာဆယ္ အလုပ္မ်ားေနတာေၾကာင့္ မဆက္သြယ္တာပါေလ ဆိုၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ေျဖခဲ့ပါတယ္။ တစ္လ ႏွစ္လ သံုးလ ၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မစိုးရိမ္စ ျပဳလာပါတယ္။ ေဖေဖကလည္း ဖုန္းအဆက္အသြယ္ မလုပ္ေတာ့တာ ေၾကာင့္ က်မကို တူတူးအေၾကာင္း မၾကာခဏေမးပါတယ္။ ေဖေဖစိုးရိမ္မွာကိုလည္း က်မ မလိုလားသလို တူတူးတစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္စိတ္ေတြ လြန္ကဲခဲ့မိတယ္။ က်မလည္း ေနာက္ဆံုး တူတူးမိတ္ေဆြ  ေတြကို ရႏိုင္တဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔ စံုစမ္းရာကေန တူတူးနဲ႔အတူတူ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေမာင္သိန္းထြန္းဆိုသူနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။ ေမာင္သိန္းထြန္းရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ တူတူးနဲ႔ က်မတို႔ဖုန္းေျပာၿပီးတဲ့လက သူ ေနာက္ဆံုးအလုပ္လုပ္ခဲ့တာလို႔ သိရတယ္။ လကုန္ေတာ့ လစာထုတ္ၿပီး သူ မေလးရွားကို ေျပာင္းေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေမာင္သိန္းထြန္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲစကားဟာ က်မအတြက္ အေတာ္ ေလး စိုးထိတ္ဖြယ္ရာ ျဖစ္သြားေစပါတယ္။ “က်ေနာ္တို႔လုပ္ရတဲ့ လံုထိန္းအလုပ္က ေသမင္းကိုလက္ယပ္ ေခၚေနတဲ့ အလုပ္ပါ။ ေထာင္သားေတြထဲကမွ လူမိုက္ေတြကို က်ေနာ္တို႔က ရိုက္ႏွက္ေနရတာ ဒီေကာင္ေတြ က လံုထိန္းေတြဆိုရင္ အေသညွိဳးထားၿပီး ေထာင္ကထြက္တာနဲ႔ သူတို႔ကိုရိုက္ခဲ့တဲ့ လံုထိန္းေတြကို ျပန္လိုက္ သတ္တာ အစ္မရဲ႕ က်ေနာ္လည္း ကိုတူးကို စိတ္ပူေနမိေသးတယ္” တဲ့။

တစ္လ ႏွစ္လ သံုးလ မွ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္သို႔တိုင္တိုင္ ၾကာသြားတဲ့အခါမွာ က်န္ေမာင္ႏွမေတြလည္း တစ္ခါတစ္ေလမွသာ တူတူးသတင္း မထူးေသးဘူးလားလို႔ ေမးၾကသလို တူတူးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ဆက္ၿပီး ေပ်ာက္ေနပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖကေတာ့ မဆံုးခင္အထိ တူတူးသတင္းကို လစဥ္ မွန္မွန္ က်မကို မပ်က္မကြက္ေမးပါတယ္။ အခုဆိုရင္ က်မ တူတူးနဲ႔စကားမေျပာျဖစ္ေတာ့တာ ၁၄ႏွစ္ ေတာင္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ဘယ္ရပ္ဌာေနကိုမ်ားေရာက္ေနလဲ တူတူးေရ။

ေမတၱာျဖင့္- အန္တီတင့္